thanks! .:Ruan:.

ik plofte naast Echo neer, en pakte trillend mijn tas. Het was niet erg koud, maar de wind was zo gemeen dat het wel voelde alsof het minstens min driehonderd was. Ik zag dat Echo het ook koud had, en hij had nog wel een vacht. Ik graaide even snel door mijn tas, en pakte de rode broodtrommel die erin zat. Met mijn koude handen maakte ik het doosje open, en pakte en broodje met ham. Ik viste de ham er tussen uit, en gaf die aan Echo. Snel nam ik een hap van het droge brood. Ik kauwde moeizaam door, en deed de brooddoos weer terug in de tas. Opeens zag ik dat Echo gespitst luisterde naar een geluid, en zijn blik strak naar een plek richtte. Automatisch keek ik ook die kant op. Ik voelde nieuwsgierigheid opborrelen. Ik bleef een tijdje naar de plek staren, en opeens zag ik vanuit mijn ooghoek de vos wegspringen, en rennen naar de plek.


Ik pakte mijn tas op, en rende achter hem aan. De nieuwsgierigheid was al beginnen te razen door mijn aderen. Opeens stonden we naast een riviertje. Echo stond al met zijn blik naar het water te kijken. Ik zag dat er vissen in het water zwommen. Zo te zien was de ham van mijn brood niet genoeg voor hem. Langzaam schuifelde ik dichterbij, en liet mijn arm in het water glijden. En steek van kou gleed door mijn arm naar mijn hele lichaam. Opeens zag ik dat Echo uitgleed over een glad stuk ijs, en in het water belandde. Ik werd paniekerig, en probeerde hem eruit te vissen. Maar ik zag hem niet. Tot mijn schrik bedacht ik dat hij onder het ijs zou kunnen liggen. Ik werd een beetje duizelig. Mijn adem was al bijna op, want ik kreeg al bijna twee minuten geen lucht. Ik viel op mijn knieen, en bleef angstig toekijken hoe de zwarte waas voor mijn ogen groter werd. Na een paar secondes voelde ik een klap tegen mijn achterhoofd, en begon ik mijn bewustzijn te verliezen. Als er niet snel iemand kwam, zouden Echo en ik het niet halen...

De muziek dreunde door mijn oordopjes die ik in mijn oren hard. Waarschijnlijk kon Kian, die naast me liep, het ook wel horen. Mijn handen zaten in mijn zwarte spijkerbroek en mijn linkeroog stond verveeld. Mijn rechteroog was bedekt met een ooglapje die door middel van een band om mijn hoofd heen zat. Mijn witte haren met een lichtblauwe gloed piekte alle kanten op. Maar toch zag het er sexy uit. Ik had een oorpiercing in mijn rechteroor en verschillende kettingen om. Ik had een flodderig simpel wit t-shirt aan en schoenen met riempjes. Ik had een langer leren jas aan met een hoge kraag.Maar wat nog het meest opviel aan mijn outfit was het grote zwarte zwaard dat op mijn rug zat. Het handvat van het zwaard had een doodskopje. De sneeuw kraakte onder mijn voeten, terwijl ik de kou probeerde te negeren. Ik was op weg samen met Kian naar de rivier om Kian's magische krachten wat te trainen. Waarom zou ik mijn vingers vuil maken als iemand anders het kon doen? Ik grinnikte kort en een grijns stond kort op mijn gezicht. Plots begon Kian naast me harder te lopen. Ik fronste mijn wenkbrauw, maar werd ook nieuwsgierig. Ik liep er kalmpjes achteraan, maar versnelde mijn pas wel. Plots viel een lichaam in mijn zicht. Mijn hoofd vulde zich met verbazing. En ook in Kian's ogen was verbazing af te lezen. Ik liep naar het lichaam toe en zag dat het een meisje was. Het meisje was buiten bewustzijn en voelde koud aan. Ik rolde kort met mijn ogen en zuchtte, waarom lette die chiks nooit op? Ik deed mijn leren jas uit en legde die over het meisje heen. Ik keek rond, waar was de aura van dit meisje? Kian liep naar het ijs toe en ik volgde hem. Plots zag ik een bewusteloos vos aan de onderkant van het ijs. Ik hoefde Kian niet aan te kijken om aan te wijzen wat hij moest doen. Kian ontdooide het ijs kort, ik pakte de vos, en hij bevroor het ijs weer. Ik hield de vos kort in mijn armen, maar legde hem uiteindelijk naast het meisje neer. Ik ging bij het meisje zitten op een steen wachtte totdat ze bij bewustzijn kwam. Als ze bewusteloos bleef zou ik haar naar het dorp moeten brengen. En daar had ik totaal geen zin in. Met kille ogen keek ik naar voren.

Ik probeerde mijn ogen open te doen. Maar het leek of die dicht zaten met lijm. Ook probeerde ik mijn mond open te doen, maar die zat ook net zo vast als mijn mond. Opeens voelde ik wat lucht opborrelen, en mijn mond begon wat open te gaan. 'Iemand heeft Echo uit het water gehaald' Spookte er door mijn hoofd. ik zou en moest diegene bedanken, want hij of zij had mijn leven, en dat van mijn Aura gered. Opeens lukte het om mijn ogen tot spleetjes open te doen. Ik zag een gestalte met wit haar, en een ooglap die vastzat aam een band om zijn hoofd. Ook zag ik dat de jongen de vos naast mij legde. Mijn blik zocht de aura van de jongen. Die kon toch niet ver zijn? Opeens zag ik en zwarte gestalte. Met moeite probeerde ik mijn zicht scherper te maken, en dat lukte. Ik zag een paar secondes een zwarte panter, maar toen vielen mijn ogen weer dicht. Opeens voelde ik een kracht in mijn armen en benen opvloeien. Ik ademde zacht door mijn neus. Ik had tien minuten stilgelegen, en had weer een beetje energie gekregen. Langzaam opende ik mijn ogen. Ik wilde gelijk de jongen bedanken voor het redden van mijn leven, maar ik was in een soort van shock waardoor ik niks kon zeggen. Langzaam gleden mijn vingers over de harde aarde. Moeizaam schreef ik wat. Na een tijdje was het klaar. Er stond 'Bedankt voor het redden van mijn leven' Ik glimlachte naar de jongen, en probeerde rechtop te gaan zitten. Maar toen ik bijna rechtop zat, begon mijn hoofd te bonken, snel ging ik weer naar achteren, en legde ik mijn hoofd tegen een steen, zodat ik wel wat steun kreeg.

Ik begon me steeds wat beter te voelen, en bleef diegene die me had gered in de gaten houden. Ik voelde een ijzige koud over mijn blote armen gaan, en probeerde mijn hand op te tillen. Maar die leek wel een paar honderd kilo te wegen. "Tsst.. taku" Zei de jongen voor me. Ik keek hem niet begrijpend aan. Wat zei hij? Ht klonk japans, en daar had ik natuurlijk geen verstand van. "Hier, je zou het vast wel koud hebben" zei hij nonchalant, en bood mij een jas aan. Ik keek hem wantrouwend aan. "Pak nou maar aan, anders trek ik hem aan," zei hij wat geirriteerder. Ik pakte hem langzaam aan, en legde hem over mijn armen en lichaam heen. "Hoe komt je Aura onder het ijs?" Ik keek naar het dier dat naast me lag te rillen, en drukte hem dichter tegen me aan. "Hij wile vis jagen, en gleed uit over de gladde stenen." Ik blies een pluk haar uit mijn gezicht, en zuchtte. Ik zag dat de jongen wat geirriteerd was, maar ik negeerde het. Een lange doodse stilte viel. "Dus... Hoe heet je?" Vroeg ik hem, om een gesprek aan te knopen.

-kort-

Ik wreef even in mijn ogen, en keek weer naar de jongen voor mij. "Sodakana...," Hoorde ik heel zacht. Het was zo zacht, dat ik niet zeker wist of hij wel wat zei. Hij streek zijn hand door zijn haren, en zuchtte. "Ik ben Ruan, waarschijnlijk heb je wel over me gehoord," Zei hij met een grijns. Ik grinnikte terug, en bestudeerde hem. Een ooglap, rossig haar, Ik hield nooit van rossig haar, maar bij deze jongen zag het er hartstikke tof uit. "En ik ben Kian, een panter zoals je kan zien, mijn kracht is water. Ik kan er allemaal soorten dingen mee doen," Ik luisterde naar de panter, die doorratelde. Echo liep voorzichtig naar de panter toe, en snuffelde even aan hem. ik glimlachte naar de jongen, en luisterde weer grinnikend naar de panter. "Ik kan op water lopen, het besturen. O ja en natuurlijk laten bevriezen en ontdooien, anders had-..." 'Kian!" Riep Ruan geirriteerd. Ik grinnikte weer. "Taku.. Shinea, o," Zei hij, en sloot zijn ogen. Ik bleef naar hem kijken, tot hij zijn ogen weer opende. "Wat is jouw naam?" Vroeg Ruan terwijl hij dichterbij liep. 'Daar zal je het hebben' Schoot er door mijn hoofd. "Schoonheid.." Maakte hij zijn zin af, en streek een lok haar uit mijn gezicht. Ik begon te giechelen, dat na en paar secondes al in een slappe lach overging. ''Ruan. Je hebt meer nodig dan een hot uiterlijk. Ik wil geen jongen om me heen hangen die alleen naar mijn uiterlijk kijkt, maar ook naar mijn innerlijk. En, zo een raar type, hoort niet bij mij. Je bent veel te...'' I maakte mijn zin niet af en mijn lach was overgegaan in een serieus gezicht.

"Ik snap jou echt niet, wakandaio," zei Ruan terwijl hij weer door zijn haren streek. En schuldgevoel stak in mijn lichaam als een mes dat een hart doorboorde. "Doet eindelijk een jongen aardig, kap je hem af," Ik kon wel door de grond zakken, zo erg schaamde ik me voor mezelf. Het probleem was, dat als ik sorry zou zeggen, dat hij dan misschien nog kwader zou kunnen worden. "Zo'n kans krijg je nooit meer," Ik knikte, want hij had gelijk. Ik was niet zo iemand die altijd gelijk wilde hebben. Ik ging ermee om als iemand gelijk had, zoals Ruan nu had. Hij draaide zich om en liep weg. Maar de aura van Ruan bleef nog even hangen. Zo te zien mocht die me wel. Ik streelde de kop van de panter, en glimlachte warm. "Ruan, ruan ruan!" Riep de aura terwijl hij naar de jongen huppelde. Ze is echt aardig, we zouden moeten blijven, je zou haar een kans moeten geven. In plaats van meteen weg te lopen als een meisje je een keer níet aardig vind om je uiterlijk. Snap je dan niet dat ze nog niks verkeerds heeft gezegd? Ze was gewoon aardig en ze is niet zo'n meisje die aan je voeten ligt te kwijlen om te smeken voor wat aandacht, zoals al die anderen," Ik bleef kijken, nieuwsgierig naar de reactie van Ruan. Die ging op een steen zitten, en zo te zien werd hij moe van het geratel van de aura. Ik piekerde nog even door over het sorry zeggen, en hakte de knoop door. Ik stond op, en nam de jas mee in een van mijn handen. Echo liep mee, en ze kroop op mijn schouder. Na een paar secondes stond ik voor Ruan, en gooide zijn jas voor hem neer. ''Sorry'' Mompelde ik. Het klonk niet heel erg overtuigend. Ik hurkte, en stak mijn hand uit. Als hij mijn hand zou schudden, dan zou hij het me vergeven. En ik hoopte ook dat hij dat deed.

-Srry, heb Echo veranderd in een meisje XDD-

"Ik snap jou echt niet, wakandaio," ik zuchtte zachtjes, want ik werd net zo moe als Ruan van het eeuwige geklets. "Kian, je moet echt een keer leren om stil te blijven" hoorde ik hem mompelen. Ik grinnikte heel zachtjes. "Baka" schold Ruan zichzelf uit, terwijl hij zijn hand tegen zen voorhoofd sloeg. Ik glimlachte lief, en streek weer een pluk uit mijn gezicht. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Ik keek hoe hij wegliep, maar na en paar seconden draaide hij zich verbaast om. Het was gelukt, de verontschuldiging was gelukt! Ruan twijfelde even of hij mijn hand wilde schudden, maar hij deed het wel. Ik glimlachte weer warm. Een korte twinkeling van pret verscheen in Ruans ogen. Langzaam kwamen onze gezichten dichter bij elkaar, en raakten onze lippen elkaar aan. Een vreugde schet ging door mij heen. Genieten van dat moment sloot ik mijn ogen, en ongeveer een halve minuut later gingen ze weer open, en was het moment over. Een ondeugende grijns speelde om mijn mond. Ik zag dat Echo met een big smile toekeek. Langzaam ging ik naast Ruan zitten, die weer een nonchalante houding aannam alsof dit nooit geneurt was.. Terwijl mijn hart vreugdedansjes deed in mijn lichaam, was mijn mond stil. Na een paar seconden stilte begon Ruan te praten. "Trouwens, hoe heet je?" Vroeg hij. "Ik ben Laura" zei ik glimlachend.

Ik zuchtte even diep, en keek naar mijn schoenen. Ik wist niets te zeggen, en volgde Ruan's blik die uitkwam op het bezorgde gezicht van Kian. Waar zou die bezorgd om zijn. Spookte er door mijn hoofd. Is die Ruan dan toch niet helemaal ok? Ik schudde de eeuwige gedachtes uit mijn hoofd, en keek naar Kian. Zijn zwarte pels glom in de zon. Ik glimlachte naar de aura van Ruan, en liet mijn blik weer naar mijn schoenen glijden. "Was dat je eerste kus?" Hoorde ik naast mij. Ik keek Ruan aan met een diep nadenkende blik in mijn ogen. Langzaam schudde ik van nee. 'Mijn tweede' Zei ik bijna fluisterend. Ik frutselde wat aan de veters van mijn gimpen. Ik wist weer niks te zeggen. Het gepieker in mijn hoofd leek maar eeuwig door te gaan, zoals het geklets van Kian. "Heb je geld?" Die vraag schoot mij binnen als en kogel in het hart. Gelijk sprongen er dikke tranen in mijn ogen. Ik dacht aan mijn oudere vriendje, waarmee ik het uit had gemaakt. Hij had ook altijd om geld gevraagd. Hij was altijd aardig en zorgzaam geweest. Maar op een dag vroeg hij om geld, en als ik het niet zou doen, had hij me doodgeschoten. Ik was hard weggerend, en hij gooide nog een mes achter me aan. Nu zat er een eeuwig litteken op mijn enkel. Ik draaide me naar me om, en keek hem met mijn betraande ogen aan. Echo legde al gelijk haar oren in haar nek, en ging beschermend naast me staan. Ik zuchtte diep, en wreef mijn tranen weg.

Ik probeerde de tranen binnen te houden, maar ze bleven maar stromen. Mijn haren plakten aan mijn natte wangen. Ik voelde de warme hand van Ruan een paar tranen van mijn gezicht af vegen. Ik zuchtte even, en probeerde weer rustig te worden. Ik wenkte Echo wat verder weg van het meertje want ik wilde niet dat ze er wéér in viel. Ik keek naar Ruan, die zijn blik naar Kian liet glijden. Met een kort knikje viel zijn blik weer op mij. ik haalde zachtjes mijn neus op. Ik zag de armen van Ruan uitstrekken, en mij omhelzen. "Het is al goed," En klein glimlachje speelde om mijn mond. ''Bedankt'' Zei ik geëmotioneerd. Ik boog weer achterover, en wreef weer een traantje weg. Ruan's ogen keken mij doordringend aan, en ik wist gelijk wat hij bedoelde. Ik begon weer te glimlachen, en pakte mijn tas. Snel graaide ik er wat uit, en gooide een paar blinkende munten voor zijn neus. ''Zin in chocolademelk?'' Zei ik grinnikend.

-Als jij hebt gepost, nieuw topic bij Anoutia?? :-P?-