Won't see you again

"Je bent niet welkom!" de woorden bleven door mijn hoofd spoken. Met gebogen hoofd was ik dan ook ons 'huis' uit gelopen. De grot die mijn ouders hadden uitgekozen om te wonen. En nu was ik er niet meer welkom. Aragorn liep al verder het donkere bos in, over takken springend en door plassen stampend. Hij trok zich nooit zoveel van anderen aan. Na een paar meter bleef hij staan en keek naar mij. "Trek het je niet aan joh. We kunnen hier makkelijk overleven. Nou ja, niet hier, maar je weet wat ik bedoel." ik knikte en Aragorn rende weer verder. Ik zuchtte en rende achter hem aan. Mijn boog had ik vast. We hadden allebij honger. "Aragorn! Zouden hier nog dieren leven?" riep ik naar mijn Aura. Hij stopte en wachtte op mij. Toen ik naast hem stond antwoordde hij. "Vast wel, maar dan moet je wel stiller doen." ik knikte. Aragorn liep geruisloos door het bos. Ik volgde zijn voetsporen, maar liet toch meer geluid achter dan hij. Maar toch, na minstens een uur, schoot ik een konijn. Aragorn vilde hem en aan de rand van het bos maakte we een vuur, waar we het vlees op roosterden. We aten het op en stampte het vuur uit. Maar waar konden we heen? Ja, naar het andere bos, maar verder hadden we niet zoveel waar we heen konden. We hadden geen geld... Misschien zouden we wel iemand tegen komen die ook ervaring had met dakloos zijn.

Flare een meisje met licht blond haar en hemels blauwe ogen keek schichtig om zich heen. Ze zat op een steen en klemde haar handen rond haar knieën. Ze was bang, enorm bang. Het was overal zo donker dat ze geen hand voor ogen kon zien. Haar blond lokken vielen in haar gezicht toen ze haar hoofd op haar knieën legde. Waarom was ze hier Ahuro binnen gekomen!? Waarom niet ergens in een warmer gebied, ergens waar je beter kon zien! Ze was niet slim met gebieden uit zoeken.
Flare voelde iets warms en nattigs over haar hand glijden. Ze trok gillend haar hand weer omhoog. Toen ze keek naar wat het was zag ze Scrat die bij haar voeten zat. Hij keek onschuldig naar boven en keek haar in haar ogen aan. Flare begon zachtjes te lachen en tilde het katje op. Ze aaide hem kort achter zijn oren en drukte toen een zachte kus op zijn neus. Zij en de kat waren al sinds haar geboorte bij elkaar. Natuurlijk kwam dat door dat het haar aura was, maar toch hadden ze een geweldige vriendschap. Zij en Scrat waren onafscheidelijk.
Flare rook een rare geur. Het rok als rook. Vuur! Schichtig keek ze naar de afkomstige rook pluim. Ze was nieuwsgierig. Wat was het? Of beter gezegd wie was het? Maar ze durfde niet te gaan kijken. Scrat was het daar duidelijk niet mee eens. Met een sprint trok hij naar de plek, Flare liep hem langzaam achterna. Ze voelde de takjes onder haar blote voeten, het deed pijn. Even lette ze niet op waar ze liep. Ze struikelde en viel voorover. Plat in de aarde en op de stenen die her en der lagen. “Ah.. Au..”. Kreunde ze luid. Scrat had zich om gedraaid en was naast haar komen zitten. Flare krabbelde overeind en keek naar haar knieën die open lagen. Nee, vreselijk. Ze klopte haar witte jurkje af en vervolgde haar wandeling. Ze voelde het veertje wat in haar gevlochten voor lok zat kietelen op haar voor hoofd. Ze blies het uit haar gezicht. De geur werd sterker tot het plots bijna verdween. Onbegrijpend keek ze naar de plek waar het eerst was. Scrat haastte zich meer dan Flare. Flare moest bijna rennen om hem bij te kunnen houden. Ze zag een open plek zich vormen en zag twee jongens. Waarvan één waarschijnlijk het aura van de ander was. Welke van de twee wist ze niet. Gegeneerd keek ze even naar de twee. Ze had ze beslopen eigenlijk. Scrat stond nu ook stil nieuwsgierig keek hij naar de twee. Flare keek kort naar de grond. “Ehr.. Hallo..”. Zei ze zachtjes. Toch keek ze even kort op naar de blonde jongen en toen naar de andere jongen.

Aragorn had zijn zwaard getrokken. Ondanks dat hij er niet mee in een verdedigende positie stond viel het me wel op. Ik keek argwanend om me heen en richtte me toen op Aragorn, die zijn zwaard weer op borg. "Sorry, ik dacht dat ik iets hoorde." zei hij. Ik knikte en hoorde toen het geluid van krakende takjes. Wie waagde zich nou in dit bos? Ook Aragorn keek verbaast naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Een meisje kwam uit het bos met en kat, haar knieën lagen open, en ze was denk ik een jaar of 17. “Ehr.. Hallo..”. Zei ze zachtjes met haar blik op de grond gericht. Toen keek ze hem en Aragorn kort aan. Duidelijk was dat ze nog al verlegen was. "Hallo, Ik ben Legolas, en dit is Aragorn," groette ik terug. Hopelijk zou ze me dan een beetje vertrouwen dat ik niets kwaads in de zin had. En Aragorn ook niet. Maar over het algemeen hebben Aura's dat niet. Tenzij je zelf 'slecht' wilt zijn. Maar zulke personen heb ik hier nog niet gezien. Ik kende nog niet veel mensen hier, maar ik zwierf veel rond, had al veel mensen gezien, maar dit meisje nog niet.

-argh, flut-