Hello Again! .:Ruan:.

Het bloed spatte uit het zwijn en zijn handen zaten onder het bloed. Zijn zwaard bewoog hij heen en weer in het zwijn. Die het uit krijste van de pijn, maar uiteindelijk zijn lichaam verslapte. Een grijns stond op zijn gezicht, terwijl hij het zwaard met een ruk eruit trok. Zijn handen zaten onder het bloed en ook zijn kleren waren niet meer schoon. Kian stond naast hem, met een bezorgde blik op zijn snuit. De jongen negeerde het en stormde weg door het bos. Op zoek naar een nieuwe prooi die hij kon doden. Vanaf een afstandje keek ik toe, hoe mijn lichaam met mijn andere persoonlijkheid dieren en planten vermoordde. Hij liet een spoor van vernieling achter. Hij vernielde alles wat op zijn pad kwam en ging opzoek naar het grootste dier dat het meeste krijste wanneer hij hem vermoordde. Ik had het al opgegeven en keek alleen nog maar toe. Ik was al lang blij dat ik op tijd bij Laura weg kon komen. Anders was het fout met haar afgelopen. Ik had een afspraak gemaakt met Laura, om haar te ontmoeten in Anoutia, maar ik wist nu al dat ik niet op tijd zou zijn. Ik was nu al te laat, en mijn andere persoonlijkheid leek niet snel op te willen houden. Ik verveelde me kapot, het liefst wou ik dat het zo snel mogelijk ophield. Want ik had geen zin om straks helemaal onder het bloed te zitten als ik bij Laura aan kwam. Plots voelde ik langzaam maar beetje bij beetje, hoe ik de macht van mijn lichaam terug kreeg. Mijn lichaam was bezig om een konijn te vermoorden, maar op het laatste nippertje hield ik het tegen. Opnieuw zakte ik op mijn knieën neer op de grond en voelde hoe de bonkende hoofdpijn opnieuw mijn hoofd vulde. Ik schudde wild mijn hoofd en uiteindelijk voelde ik hoe alle macht over mijn lichaam terug was. Ik keek naar mijn handen, die nog onder het bloed zaten. Ik zuchtte en stond op. Ik liep naar een dichtstbijzijnd riviertje en begon mezelf schoon te maken. Het bloed was moeilijk om er af te halen en op sommige plekken bleef het zitten. Ik zuchtte en keek naar mijn spiegelbeeld, maar daarvan schrok ik echter. Mijn ogen waren nog steeds rood, terwijl ik de macht over mijn lichaam al weer terug had. Ik keek naar Kian, maar die begreep er ook niks van. Ik stond op en draaide me om. Ik liep door het bos heen, richting anoutia.

Na een tijdje lopen kwam ik dan toch uiteindelijk in anoutia aan. Veel mensen keken me vol walging aan en andere juist vol bewondering. Ik zuchtte en liep richting de winkel toe waar ik met Laura had afgesproken. Ik keek even zoekend om me heen, maar al snel vond ik haar. Ik ging naast haar zitten op het bankje en probeerde oogcontact te vermijden. Ik zou niet graag willen dat ze mijn rode ogen zag. "Hee," zei ik langzaam, terwijl ik naar de grond keek.

''Zullen we naar binnen gaan?'' vroeg Laura zacht. Ik knikte en volgde Laura naar binnen. Laura's stemming leek om te slaan en ik kwam er al snel achter dat het door een stil anderen kinderen gingen die Laura duidelijk leek te willen negeren. Het lukte niet helemaal, al helemaal niet toen een jongen wat naar haar riep ''He dar is onze bitch wer!'' Laura probeerde het te negeren en ging zitten. Ik volgde haar voorbeeld en ging ook zitten. Via mijn ooghoek hield ik de groep in de gaten. Het beviel me niet hoe ze deden tegen Laura. Ik zag plots hoe een jongen een mes in de staart van Echo stak. Ik stond met een ruk op, maar voordat ik ook maar iets kon doen, had Laura haar zwaard tegen de nek van de jongen gezet. ''Ik ben niet bang om je te doden! Haal dat mes uit Echo's staart'' zei Laura. Ik was even verbaasd van de plotselinge verandering van Laura. Ik had haar nog nooit zo gezien, maar ja, ik kende haar ook niet zo lang. De jongen deed wat Laura zei en haalde het zwaard op uit de staart van Echo. Laura ging weer zitten en hield Echo stevig tegen zich aan. De rest van de groep was niet weg gegaan. "Tsst..," zei ik kort en liep naar de groep toe. De groep keek me verbaasd en daarna uitdagend aan. Ik trok mijn zwaard en met een geweldige kracht stak ik hem in de vloer voor de groep. Waarvan sommige angstig naar achter deinsde. "Zeg, jullie," zei ik met een grijns op mijn gezicht. "Blijf met je vieze poten van mijn meisie af!" riep ik en mijn ogen stonden woedend. Ik hoorde een paar kinderen van de groep slikken. Anders keken juist verbaasd. Natuurlijk speelde ik het allemaal, als die snotkinderen zouden weten dat ik haar zou beschermen, zulle ze die handen wel van haar af houden. Ik trok mijn zwaard weer uit de vloer en deed hem weer op mijn rug. Ik liep naar Laura toe en boog me naar haar toe. Een korte kus op haar wang vervolgde. Ik keek vervolgens de groep kinderen woedend aan, die hielden zich wel voorlopig stil. Ik ging weer tegenover Laura zitten. En gaf haar een knipoog zonder dat de groep kinderen het zag.

Laura stak haar hand op en stelde voor ons twee koppen chocolademelk. Waardoor ik al meteen dorst kreeg. Ik had echt zin in chocolademelk. Alleen hoopte ik stiekem wel dat Laura zou gaan betalen. Want ja, ik was plat zak. Ik keek naar Laura, die mijn blik beantwoordde met een speelse glimlach. Ik was even verbaasd. Was ze nou met mij aan het flirten, of leek dat maar zou? Ik hoopte van niet. Ten eerste, ze kon betere jongens krijgen dan mij en ten tweede, ik liet iedereen vallen die op mij verliefd was. En ja, ik had Laura nu al twee keer gekust, maar dat was allemaal maar een spelletje. En om, zoals nu, haar te helpen. Ik hoopte dat ze het niet serieus op pikte, want dan kon deze 'vriendschap' nog wel eens de verkeerde kant op gaan. Mijn ogen werden serieus. "Laura ik-" begon ik, maar stopte toen de serveerster er al weer aan kwam met twee dampende koppen. Met gulzige ogen pakte ik één van de koppen aan en zette die voor me neer. De serveerster zette de andere voor Laura neer. Ik bedankte de serveerster kort, en concentreerde me toen weer op de chocolademelk. De damp voelde warm en klef aan op mijn gezicht. Ik snoof de geur van chocola op en zuchtte even kort en gelukzalig. Ik wikkelde mijn handen om de kop dampende chocolademelk heen en genoot van de warme tinteling die door mijn lichaam schoot. Langzaam bracht ik de kop naar mijn lippen. Ik blies even, om er zeker van te zijn dat ik mijn lippen niet brandde. Toen, eindelijk, zette ik het kopje aan mijn lippen en liet ik het warme goedje in mijn keel glijden. Ik nam één slok, waarna ik hem weer terug op de tafel neer zette. Een nieuwe gelukzalige zucht verliet mijn lippen. Ook al genoot ik met al mijn zintuigen van de kop chocolademelk, via mijn ooghoek hield ik de groep kinderen scherp in de gaten. Ze konden wat gaan proberen, maar dan kon ik ze garanderen dat ze er niet ongedeerd vanaf kwamen. Ik keek naar Laura. Ik was helemaal vergeten dat ik haar iets wou vertellen.