Fantasy World

Vaag hoorde ik Kian wat zeggen. Zoals gewoonlijk was hij weer eens super druk en kletste me de oren van het hoofd. Natuurlijk zat hij ook niet stil en sprong alle kanten op, terwijl ik gewoon rustig door het bos liep. Ik negeerde Kian, zoals gewoonlijk, compleet. "...Dat meisje had best geluk gehad..," ving ik plots op van wat hij zei. Ik stopte met lopen en keek hem aan, hij hield abrupt zijn mond, "Tsss.. Taku," zei ik en wreef even kort over mijn voorhoofd. "Zonder mij was die chick dood gegaan, omdat die baka haar Aura onder het ijs liet vallen," zei ik en mijn ogen stonden geïrriteerd. "Kanoja wa baka!" schold ik het meisje uit in het Japans, ook al was het meisje nergens te bekennen. Ik had het meisje eerder bij Draitia gered. Haar Aura was klunzig bezig geweest en was uitgegleden, vervolgens onder het ijs gekomen en toen bewusteloos geraakt. Een master en zijn aura hebben het zelfde lot, dus het meisje raakte ook bewusteloos. Met wat hulp van Kian had ik haar eruit kunnen vissen, maar ik had er nog steeds spijt van. Het was winter en ik had zin een kop chocolademelk. Ik trok me weg uit die gedachtes en stapte verder. Ik was op weg naar Anoutia, waar ik mijn wel verdiende bak chocolademelk zou halen.

Verveeld keek ik voor me uit met mijn linkeroog, die blauw gekleurd was. Voor mijn rechter oog zat een ooglapje die aan mijn hoofd zat met een leren band. Mijn witte haren, met blauwe gloed, piekte alle kanten uit, maar het zat toch goed. De piercing die in mijn oor zat rinkelde regelmatig heen en weer op mijn voetstappen, net zoals de kettingen om mijn nek. Mijn wit flodderige shirt wapperde in de wind, net zoals mijn zwarte, lange, leren jas die tot aan de grond kwam. Ik had een zwarte spijkerbroek aan met daaraan riempjes en daaronder simpele zwarte schoenen. Maar wat nog het meest opviel, was het grote zwarte zwaard dat op mijn rug was vast gebonden. Het handvat van het zwaard was versiert met een doodskop. Kortom, ik was sexy, and I know it. Kian was weer vrolijk verder gaan praten, de zwarte panter met de zelfde blauwe ogen hield nooit zijn kop. Ik zuchtte en haalde mijn mp4 speler te voorschijn. Ik plugde mijn oordopjes in mijn oren en liep verder het bos in. Plots bleef Kian naast me stil staan. Ik fronste mijn wenkbrauw en deed één oortje uit mijn oor. "Nani? Kian?" vroeg ik aan hem op een nonchalante toon. "Ik hoorde iets of iemand vallen," zei Kian en voordat ik wat kon zeggen sprintte hij weg. "Choto! Matté!" riep ik hem nog na, maar hij was al uit mijn zicht verdwenen. Natuurlijk kon hij niet ver gaan, hij zou simpel weg terug getelleporteerd worden. Maar de nieuwsgierigheid borrelde ook bij mij op en ik volgde de pootafdrukken die gemaakt waren in het zachte bosgrond. Na een tijdje lopen verscheen de wel bekende zwarte panter in mijn zicht. Hij stond bij een meisje met oortjes. Wacht oortjes? Ze zat op een paard, wat ik vermoedde dat het haar aura was. Ik liep naar haar toe en bleef naast het paard staan. Ik ging op mijn tenen staan en voelde aan de oren. Nep. "Taku, het zijn neppe oren, da's jammer," zei ik, terwijl ik een paar stappen naar achter deed. Ik liet mijn handen glijden door mijn haren. "O, goumenosaii, ik bedoel, sorry," zei ik nonchalant en bekeek het meisje een keer.

Het meisje had naar Kian gekeken, die haar met pret oogjes aankeek. Ik vond het echt knap dat hij het met zichzelf vol hield. Ik zelf kon mezelf wel voor me kop slaan dat ik zo wou zijn. Ik moest er ook niet aan denken om als hem te zijn. Diep, heel diep binnen in wou ik het wel. Roekeloos zijn, zeggen wat me dwars zijn en doen waar ik zin in had. Nou deed ik dat laatste wel, maar ik had een soort afwering systeem aangemaakt. Op die manier kon ik me met volle teugen irriteren aan Kian's gedrag. "Hoe zou ik aan echte oren moeten zijn gekomen dan? Ik ben Sunset trouwens." Ik keek op naar het meisje, die net zacht had gesproken. Ik weet het niet waarom, maar om één of andere reden klonk het heel schattig. Ik grinnikte kort en bedacht me toen pas dat ze mij iets vroeg. "Weet ik niet," gaf ik eerlijk antwoord. Plots ging mijn fantasie ter werk. "Je kon gemuteerd zijn door één of andere gekke dokter!" zei ik opgewekt. Mijn ogen twinkelde kort, toen ik pas besefte dat het niet zoals mij was, om zo opgewekt te klinken -het was meer iets voor Kian- kuchte ik even zacht en zette ik mijn kille blik op. "Of je moeder had het moeten doen met..." ik grijnsde kort om mijn vieze gedachtes. Ik liet me er even in mee slepen, maar trok me er toen van weg. "Kom je nog van dat paard af?" vroeg ik nonchalant. Ik dwong haar niet echt, maar ik had gewoon liever dat we op gelijke hoogte zouden zijn. Ook al zou ik waarschijnlijk boven haar uit torenen. Ik was behoorlijk groot voor mijn leeftijd. Dat was één van de redenen waarom ik tot 'sexy' werd bestempeld. "Ik ben Ruan trouwens, en dat,"Ik wees naar Kian. "Is Kian," maakte ik mijn zin af. Voordat Kian begon met praten,ik wou dat beslist voorkomen en als ik mijn aandacht op hem richtte begon hij te praten, ging ik snel verder. "Aangenaam kennis te maken, Sunset," zei ik en een glimlach lag zowaar op mijn gezicht. "Dus waar kom je vandaan?" vroeg ik nonchalant en ging op een boomstronk zitten.

Het meisje had mij eerder wat waarschuwend aangekeken toen ik begon over haar moeder. Ik had daaruit geconcludeerd dat ze er niet van hield om over haar moeder, of ouders te praten. Waarschijnlijk was er iets gebeurd in het verleden. Een vraag vormde zich in mijn hoofd, wat was er gebeurd dat het haar nu nog steeds achtervolgde? Maar ik verbande de vraag, ze had al duidelijk gemaakt dat ze er niet over wou praten dus ik zou er niet verder op in gaan. Het meisje, Sunset genaamd, was soepel van het paard afgegleden en stond nu voor me. Natuurlijk torende ik boven haar uit. Dat kwam niet alleen doordat ik al groter was voor mijn leeftijd, maar ik was ook nog drie jaar ouder dan haar schatte ik. Het meisje, sorry Sunset, had haar paard voor gesteld als Indy. Hieruit begreep ik dat het haar Aura wel moest zijn. Een master kon ooit zonder zijn aura zijn, tenzij de aura hier vlak bij moest zijn en ik de aura over het hoofd zag. Maar die mogelijkheid drukte ik weg. Het meisje zelf leek me erg aardig, alleen hier en daar nog wat onzeker. Misschien kon ik haar beter leren kennen bij het genot van een kop chocolademelk. Damn, dat klonk net als één of andere kleffe tv-serie waar ik absoluut van walgde. Het meisje plofte in het gras neer en legde haar boog en koker naast haar neer. Ik had haar eerder de boog omhoog zien houden, zelf vond ik het best cool. Ik was behoorlijk goed met elk vecht wapen, maar wat wil je ook als je bij Oneeos bent opgegroeid. Mijn hele leven bestond uit overleven, alleen nu had ik even rust, waar ik met volle teugen van genoot. "Ik kom uit Anoutia, en jij?" hoorde ik plots het meisje zeggen. Ik trok me met een ruk uit mijn verleden en keek het meisje even verward aan. Ik had een paar seconden nodig, voordat ik besefte dat ze mijn vraag beantwoorden. Ik grinnikte kort en krapte even aan mijn achterhoofd. Man, wat was ik soms onoplettend. "Poeh poeh, Anoutia, toe maar weer. Zeker fijn leventje. Heb je dan ook geld?" vroeg ik en mijn ogen stonden hebberig. Ik had zo veel zin in een kop chocolademelk, maar natuurlijk had ik geen geld en dus geen chocomel voor mij. Ik kuchte een keer. "Sorry," zei ik kort en keek even weg. Ik besefte me naar een paar seconden dat ze mij een vraag had gesteld en keek toen haar weer aan. "Ik kom uit de buurt van Oneeos, ken je het?" Als ze het kende, kon ze weten dat het niet een bepaalde fijne plek was. Het was er altijd donker, zonlicht kwam nauwelijks door de dikke mist heen. Eten was er schaars, maar ik leerde al op jonge leeftijd voor mezelf te zorgen. Dat was de reden waarom ik goed kon vechten en zowat met alle vecht wapens om kon gaan.

Het meisje schudde haar hoofd. Ik knikte kort, ze kende het niet dus. Wat een geluk voor haar. "Nou ja, ik heb er over gehoord. Niet echt een fijne buurt of wel?" Ik keek op. Ik grinnikte. "Ik weet niet echt of je het een buurt kan noemen," zei ik en keek even weg. Denkend aan vroeger, toen ik nog bij mijn ouders leefde. Nou ja, bij een paar mensen die zeiden dat ze mijn ouders waren. Ik was er in tussen achter gekomen dat ze niet mijn echte ouders waren. Ik richtte me weer op het meisje. "Er staan geen huizen. Je moest zien te overleven van de dieren die er leefde. Niet dat er veel leefde, en ze waren ook niet altijd vriendelijk," legde ik uit. Veel moeite had ik niet met praten over mijn verleden. Het was gebeurd, geschiedenis. Kon er niks meer aan veranderen, je kon alleen nog die gene haten. Wat ik dan ook met al mijn macht deed. Ik werd uit mijn gedachtes getrokken toen mijn oog viel op de boog en de koker met pijlen die naast het meisje op de grond lagen. "Mag ik je boog eens gebruiken? Ik zou er heel voorzichtig mee zijn!" zei ik opgewekt. Ik had zoveel zin om weer eens een pijl naar een boom te schieten. Ik had als een kleine jongen geleerd om met veel vechtwapens te kunnen vechten. Ik had me uit eindelijk het meest ingezet voor het zwaardvechten en was daar nu het beste in. Maar boogschieten was ook altijd één van mijn leukste dingen. Ik kreeg een idee. Ik trok mijn zwaard en stak die in de grond. "Ik stel iets voor, ik mag jouw pijl en boog even en jij mag mijn zwaard even," stelde ik voor met een glimlach. "Als je het zwaard kan tillen," mompelde ik er achter na met een grijns. Het zwaard was groot en zwaar. Het was zo breed als mijn onderarm en kwam tot iets boven mijn heup. Het was ook niet van het lichtste materiaal gemaakt en was dus behoorlijk zwaar. Ik kon hem uiteraard goed tillen en er goed mee overweg. Maar ik was dan ook niet de slapste te noemen. Ik keek het meisje met hoopvolle ogen aan, ik wou zo graag een pijl in de boom schieten.

"Ik weet niet echt of je het een buurt kan noemen." had de jongen gezegt, hij keek weg, waarschijnlijk kreeg hij een herrinnering. Dat gebeurde bij mij altijd, als ik aan thuis dacht. Maar nu had ik geen thuis meer. Ja, de bomen. "Er staan geen huizen. Je moest zien te overleven van de dieren die er leefde. Niet dat er veel leefde, en ze waren ook niet altijd vriendelijk," zeo de jongen. Dat klonk inderdaad niet leuk. Maar ik had ook moeten jagen voor mij oor mijn eten. Toen zag ik de jongen naar mijn boog kijken, ongemerkt pakte ik hem steviger beet. "Mag ik je boog eens gebruiken? Ik zou er heel voorzichtig mee zijn!" vroeg Ruan toen. Ik keek naar mijn boog. Hij had de kleuren van het bos, zo viel hij niet op. Maar de boog voelde als een stuk van mijn ziel. Indy, die naast me lag, hief haar hoofd waakzaam omhoog. Toen stak Ruan zijn zwaard in de grond van het bos, ik kke er gefascineerd naar. Het was een groot, duidelijk ook zwaar zwaard, maar wat zou dat ding kunnen moorden. Als ik dat ding had gehad toen die jongens om op de grond hadden gesmeten waren ze nu dood. "Ik stel iets voor, ik mag jouw pijl en boog even en jij mag mijn zwaard even," stelde Ruan voor. "Ik kan niet zwaardvechten, maar je mag mijn boog wel even dan..." Ik overhandigde hem mijn boog, maar stond toch op en liep naar het zwaard, voorzichtig met mijn handen over het handvat gaande. Wat zou het gaaf zijn als ik hier mee overweg kon. Maar ik heb mijn boog, dat was mijn wapen. Dat kon ik.

Het meisje had eerder de boog dichter bij haar gehouden. Het zou vast veel voor haar betekenen, maar dat snapte ik. Mijn zwaard was ook erg bijzonder voor me. Ik had er veel mee beleefd en hij hoorde gewoon bij me. Zonder het zwaard voelde ik me kaal "Ik kan niet zwaardvechten, maar je mag mijn boog wel even dan..." zei het meisje en overhandigde me de boog. Ik knikte dankbaar. "Echt?! Honto arigato!" zei ik, zonder te weten dat er een stuk japans in zat. Ik pakte de boog aan en pakte voorzichtig een pijl uit de koker. Ik richtte hem op Kian, maar zou hem nooit laten schieten. Ik zou mezelf dan pijn doen, en dat zou echt heel dom van me zijn. Ik sloot even mijn ogen en concentreerde me op mijn omgeving. Ik zette mijn oren op scherp en luisterde naar elk klein geluidje dat ik hoorde. Ik hoorde hoe een blaadje liefkozend van de boom werd gerukt. Mijn hand liet de pijl los. De pijl vloog door de lucht heen, razend snel. Ik liep kalm naar de boom toe. Waar het blaadje door de pijl aan de boom werd vast gespisht. De pijl zat precies in het blad en zat aan de boom vast. Een grijns verscheen op mijn gezicht. "Ik kan het nog steeds," zei ik, terwijl ik de pijl uit de boom haalde. Ik deed de pijl terug in de koker en legde de boog er naast neer. Ik had eerder gezien hoe het meisje naar het zwaard had gekeken. Bijna verlangend. Wou ze graag zwaard leren vechten? Maar als ze dat leerde, had ze geen zwaard. En ik denk niet dat ze mijne kan gebruiken, laat staan tillen. "Wil je zwaard leren vechten?" vroeg ik nonchalant aan Sunset. Ik liep naar mijn zwaard toe en trok hem er gemakkelijk uit. "Ik zou het je kunnen leren, maar ik denk niet dat je met mijn zwaard kan leren," zei ik, terwijl ik een paar bewegingen deed met het zwaard. Ik zwaaide het krachtig naar links. Waardoor een soort 'woesh' geluid kwam. Ik draaide me om naar Sunset. Ik legde het zwaard in mijn handen. "Hier, wil je proberen?" bood ik aan en strekte het zwaard naar haar uit. Het meisje zo vast en zeker een sterke arm hebben, aangezien ze pijl en boog schoot. Maar, die boog was behoorlijk licht en was niks vergeleken mijn zwaard.

Misschein had Ruan het niet verwacht, want hij reageerde verbaast toen ik hem mijn boog gaf. Hij pakte een pijl uit de koker en spande de boog. Hij richte het op zijn Aura, sloot toen zijn ogen en schoot een blad perfect tegen een boom. Ik glimlachte. "Ik kan het nog steeds." zei de jongen en hij trok de pijl uit de boom en deed hem terug ik de koker. Ik pakte mijn boog aan en zette hem tegen de boom. Ruan zag dat ik staarde naar zijn zwaard, waar ik toch niet mee om kon gaan. "Wil je zwaard leren vechten?" ik wilde mijn hoofd schudden, maar misschien wilde ik het wel leren.. Maar ik wilde blijven boogschieten. Ik had een vast wapen, dat was mijn boog. Ruan haalde het zwaard gemakkelijk uit de grond en legde hem op zijn handen en stak het naar me uit. "Hier, wil je het proberen?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Alsof ik dat ding kan tillen! Maar ik blijf toch bij mijn boog, dank je." zei ik. Ik had niets met zwaarden, ze waren mooi, maar ik zou er niets aan hebben; ik ben niet het type dat tegen over iemand gaat staan in een gevecht. Ik vlucht, klim in een boom en schiet. Klinkt misschien laf, maar dat maakt me niet uit, ik vind het veilig, het voelt veilig.

Het meisje schudde haar hoofd. "Alsof ik dat ding kan tillen! Maar ik blijf toch bij mijn boog, dank je." Ik knikte. "Dan moet je het zelf weten, maar zeg straks niet dat ik het niet heb voorgesteld!" zei ik en aaide Sunset even over haar hoofd heen. Iets wat ik vaker deed bij mensen die kleiner waren dan mij, wat de meeste waren. Ik bekeek het zwaard nog even, voordat ik het weer op mijn rug deed. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg ik. Ik schatte het meisje rond een jaar of 13. 14, 13 zo iets, niet hoger dan dat. Maar ja, uiterlijk bedroog. Ik leek waarschijnlijk ook ouder dan dat ik er uit zag. Ik ging opnieuw zitten op de boomstronk en begon te relaxen. Ik genoot van de wind die zachtjes mijn haar streelde en die de bladeren deed ritselen. Ik sluit mijn ogen en genoot van de paar zonnestralen die door het bladerdek op mij schenen op deze koude winterdag. Plots voelde ik iets kouds op mijn neus belandde. Ik opende mijn ogen en keek toe hoe duizenden witte sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelde en de bladeren op de grond en aan de bomen liefkozend kuste. Ik stond op en hield mijn mond op. Een sneeuwvlokje viel erop en smolt meteen. Mijn ogen, die eerst vriendelijk stonden, stonden nu kil. Als er iets was wat ik haatte, was het wel sneeuw. Kian die naast me zat keek met een bezorgde blik toe. Waarom? Ik wist wel de reden. Omdat ik meestal, als ik geïrriteerd raakte, mijn andere persoonlijkheid tevoorschijn kwam. Ja, ik had nog een persoonlijkheid. Een persoonlijkheid die erg gewelddadig was en alles vernielde wat op zijn pad kwam. En door de sneeuw werd mijn humeur niet beter, ik moest oppassen. Dat was zeker. Mijn ouders hadden vroeger gedacht dat ik een persoonlijkheid stoornis had, maar ik vermoed dat het een kracht is van Kian. Als ik namelijk geïrriteerd ben, zal ik eerst Kian aankijken, om rustig te worden (dat doe ik altijd). Maar Kian wordt dan zo verwarrend dat hij mijn andere persoonlijkheid naar boven brengt. Hoe je het kan herkennen dat ik anders ben? Doordat mijn ogen bloed rood worden. Ik balde mijn handen tot vuisten, maar beval mezelf om kalm te worden. Ik draaide me om naar Sunset. "Zullen we naar Anoutia gaan? Ik heb niet zoveel puf om hier nog lang te zijn," stelde ik voor met een glimlach, maar mijn ogen stonden nog steeds kil.

Ruan knikte toen ik zei dat ik zijn zwaard niet hoefde. "Dan moet je het zelf weten, maar zeg straks niet dat ik het niet heb voorgesteld!" zei Ruan en hij aaide me over mijn hoofd, waardoor de diadeem met de kattenoortjes scheef kwam te staan. Ik duwde zijn hand weg, wat moeilijker ging dan ik dacht, en trok het ding uit mijn haar, en deed het opnieuw in. Ruan borg zijn zwaard weer op. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg hij toen. "Ik ben 14, en jij?" waarschijnlijk was hij wel wat ouder dan ik. Misschien richting de 18 ofzo... Ruan ging weer op de boomstronk liggen. Indy liep naar me toe en ging achter me liggen. Voorzichtig ging ik tegen haar warme vacht aan liggen. Ik voelde zelf niets vervelends, dus Indy ook niet. Toen voelde ik een sneeuw vlok op mijn been, en tegelijk in mijn oog. Ik knipperde en het deed geen pijn meer. Ruan stond met open mond en zijn gezicht betrok. Indy reageerde zoals ik verwachtte en vloog overeind, Ruan en Kian waakzaam aankijkend. Ik krabbelde overeind. "Zullen we naar Anoutia gaan? Ik heb niet zoveel puf om hier nog lang te zijn," Zei Ruan met een glimlach, maar zijn ogen stonden kil. Ik knikte en sprong voorzichtig op de rug van Indy, ik keek om naar Ruan.

Sunset had kort geknikt en was vervolgens op Indy geklommen. Ze keek om naar mij en ik knikte kort. Sneeuwvlokjes dwarrelde vrolijk naar beneden, maar ik kon er totaal niet van genieten. Ik balde mijn vuisten en mijn nagels boorde in mijn nagels. Proberend wat irritatie weg te raken. Het lukte een beetje maar het meeste bleef nog steeds in mijn hoofd rond zweven. Het was behoorlijk lang geleden sinds mijn slechte kant naar boven was gekomen, dus 'het werd wel weer eens tijd' zo als mijn vader altijd zei. Als hij er was. Dit was één van de rede waarom ik nou het liefste alleen was. Zo kon ik geen andere mensen pijn doen. Ik deed misschien aardig en zag er misschien vriendelijk uit. Maar wanneer mijn andere persoonlijkheid naar boven komt, ben ik een klootzak. Ik denk niet na, en ik heb geen controle over mezelf. Het lijkt alsof iemand anders mijn lichaam overneemt en ik alleen maar wanhopig toe kan kijken. Maar uiteindelijk ben ik de dader, ben ik die gene die het bloed om de handen heeft. Ja. Bomen en dieren zijn niet de enige dingen die ik vernietig. Ik grinnikte kort bij de herinnering. Het was meer een grinnik van verbazing, dan dat ik iets leuk vond. Mijn ouders, ze waren zo dom. Ik had gezegd dat ze weg van me moesten blijven, anders zouden ze het niet halen. Ik was weg gelopen met Kian en had tegen ze gezegd dat ze me niet moesten volgen. Maar natuurlijk waren ze koppig. Ze wouden hun 'lieve' Ruan niet kwijt. Maar ze waren op de verkeerde plaats op een verkeerd moment. Mijn andere persoonlijkheid was net naar boven gekomen. Ik kon alleen hopeloos toe kijken, maar voelde na het moment het bloed vloeien van mijn ouders door mijn vingers. Ze hadden het niet gehaald. Ik trok me terug uit de gedachtes. Ze maakte me nog bozer. Ik schudde kort mijn hoofd en liep weg. Ik wenkte Sunset dat ze me moest volgen en liep zwijgend door het bos heen. Ik wou niet zo bot doen tegen Sunset, maar als ik een gesprek met haar aan zou gaan wist ik zeker dat het verkeerd zou aflopen. Tenzij Kian iets deed.

De jongen knikte toen ik om keek, hij liep door en wenkte dat ik hem moest volgen. Indy keek me met een schuin hoofd aan maar volgde Ruan toch wel. Ik keek naar Kian, maar in tegenstelling tot Ruan leek Kian wel nog vrolijk en zichzelf. Ik zag dat Ruan zijn handen tot vuisten balde. Ik voelde dat Indy waakzaam werd, en ikzelf ook. We schrokken alle bij wel van deze plotselinge verandering. "H-hou je niet van sneeuw?" vroeg ik voorzichtig. Het had zacht geklonken, dus als hij niet weilde antwoorden zou hij me gewoon kunnen negeren, als hij dat wilde. Indy schudde de sneeuw van haar vacht, ik raakte even uit balans, maar Indy duwde me met haar hoofd weer goed op haar rug. Ik aaide haar even op haar hals. Wat was er nou ineens met Ruan? Ik wilde het weten, maar om het nou te vragen...

-blerg..-

"H-hou je niet van sneeuw?" hoorde ik Sunset achter me voorzichtig vragen. Ik bleef stil staan. Mijn nagels doorboorde mijn handpalmen. Ik voelde hoe ik mijn zelfbeheersing begon te verliezen. Ik wou niet, niet weer. Maar ik wist dat het ooit weer eens moest gebeuren. Het gebeurde altijd. Maar misschien kon ik het deze keer tegen houden. Ik ontweek Kian, om te voorkomen dat hij verwarring opbracht en mijn andere persoonlijkheid opbracht. Eigenlijk was de vraag van Sunset best komisch geweest. Haat ik sneeuw? Nee, ik hield ervan. Als klein kind speelde ik er al vaak in. Ik hield ervan, aangezien het bij Oneeos nauwelijks sneeuwde, was ik altijd blij met de sneeuw. Maar om één of andere reden haatte ik het nu wel. Ik haatte alles. Ik haatte het hoe Indy Sunset hielp. Ik haatte het hoe de bladeren van de bomen werden getrokken. Ik haatte alles, terwijl ik alles eerst nog lief had. Ik haatte het nu en dat kwam door die andere persoon die in mij lag te slapen. En die wakker werd bij die ene blik die ik binnen kort zou geven aan Kian. Ik keek naar beneden. Ik draaide me om naar Sunset en Indy. Ik wende mijn blik af naar Kian. Ik had het niet moeten doen, ik wist het, maar toch deed ik het. Kian's blik, die eerst vrolijk was, werd verwarrig en uiteindelijk kwam de welbekende hoofdpijn mijn hoofd binnen dreunen. Ik viel met een kreun op de grond en greep naar mijn hoofd. Kian voelde het zelfde, maar was nog steeds wanhopig. Ik voelde hoe de macht over mijn lichaam minder werd. Ik klampte me vast aan het kleine draadje die het verband tussen mijn macht en mijn lichaam. Maar het draadje glipte door mijn vingers door. En ik verloor de macht over mijn lichaam. Ik stond op, nee ik stond niet op, dat deed iemand anders. Mijn andere ik keek Sunset aan, met zijn welbekende rode ogen. Het enige wat ik nu nog kon doen is smeken om Sunset met rust te laten, maar waarschijnlijk zou hij niet luisteren.

Ruan bleef stilstaan na mijn vraag. Ik voelde het gevoel van angst in mijn buik, Indy voelde hetzelfde. Haar hoofd ging alert de lucht in en haar rug werd hol. Ik sprong van haar af, op haar holle rug zou ik veel sneller vallen. Ruan keek Kian aan en de blik van de panter vernaderde. Ze vielen bijde op de grond. Ik bleef verbaast stil staan, maar rende toen naar Ruan toe. "Ruan!" mijn steem klonk zacht maar dringend. Ruan stond weer op. Indy draafde naar me toe en duwde me terug naar achter. Ze ging beschermend voor me staan, kijkend van Ruan naar Kian en weer terug. Wat opviel was de kleur van Ruans ogen; het was rood. Bloedrood, wel te verstaan. Angstig pakte ik een pluk manen van Indy vast, zodat ze niet weg zou lopen, wat ze toch niet zou doen. Mijn boog hing om mijn schouder, voor het geval ik hem nodig zou hebben. Wat was hier aan de hand? Zonet keek ik nog naar een vriendelijke jongen. Nu was die compleet verdwenen. Alsof hij een tweede persoonlijkheid had. Zou dat kunnen? Ik vroeg het me af. Ik keek om me heen, er was niemand anders, dus als er echt is mis was met Ruan, dan stond ik er alleen voor. Zoals altijd. Indy duwde tegen me aan om te voorkomen dat ik in een pijnlijke herrinnering zou terugvallen. Ik zuchtte en keek naar Ruan en Kian. Hopelijk zou er niets gevaarlijks gebeuren. Maar die hoop had ik al opgegeven.

[ik ga nu in ander point of view schrijven, aangezien ruan het zelf niet doet, btw zijn slechte persoonlijkheid heet Demon, bijpassend hea? xD]

Demon stond op, zijn rode ogen gloeide. Een duivelse grijns lag op zijn gezicht. Hij bewoog mijn lichaam, alsof het van hem was. Terwijl ik alleen hulpeloos toe kon kijken. Kian leek verward, hij voelde de emoties van twee kanten komen. Eén stroom van mij en één stroom van Demon. Demon gaf geen aandacht aan Kian en trok het grote zwaard. Die hij vervolgens met een geweldige kracht in de grond stak. Dit was nou de reden waarom ik graag alleen was, het liep toch fout af. Demon zijn ogen glommen duivels en ik wist dat dit nooit iets goed kon betekenen. Ik keek naar Kian, maar die zag mijn natuurlijk niet. Hij wist wel dat ik er was, door de stroom emoties, maar hij wist niet waar. Demon rende op Indy af en stak zijn zwaard naar voren. Recht in de maag van het grote dier. Ik hield mijn ogen gesloten, alsnog moest ik toekijken hoe het bloed er in kleine sliertjes uit sijpelde. Demon trok het zwaard er met een ruk uit en maakte zich weer klaar voor een nieuwe aanval. Maar Kian sprong voor Indy en Sunset. Waar ik echt heel blij mee was. Demon was misschien een monster, maar hij zou Kian nooit pijn doen. Dan zou hij zichzelf pijn doen, zo slim was hij wel. "Ga weg," beval Demon. Zijn stem was hard en bars. Het klonk angstaanjagend en totaal niet als mijn normale stem. "Sunset, Indy, ga weg," siste Kian. Ik voelde hoe een opgelucht gevoel mij bekroop. Als Kian niet voor ze was gesprongen, waren ze er nu niet geweest. "De oude Ruan staat hier niet voor je," zei Kian. Hij seinde Sunset en Indy dat ze nu echt weg zouden moeten gaan. Demon had ook zo zijn truukjes en lang zou Kian het niet durven om daar te blijven staan.

Toen Ruan opstond viel het me op dat zijn ogen ineens rood waren. Van de rustige ijsblauwe ogen was niets te zien. Ik keek met grote angstige ogen naar Indy en vervolgens naar Kian, die heel verward keek. Een ding was me duidelijk, ik keek nu niet meer naar Ruan. Ruan, of iets dergelijks, pakte het grote zwaard en rende op Indy af. Voor ik het goed en wel doorhad lag ik in een boog op de grond, terwijl er een stroom bloed uit mijn buik kwam. Het was duidelijk waar Ruan het mes had gestoken. Ik duwde me met mijn ellebogen overeind en zag hoe Ruan het zwaard uit Indy trok. Mijn ogen waren gevult met tranen en ik zag het zwaard al bijna op me af komen, toen een zwarte waas voor me sprong. Kian. "Ga weg" ik schrok van de stem die uit Ruans mond kwam. Ik haalde mezelf over eind en liep naar Indy, die zichzelf ook overeind probeerde te krijgen. Uiteindelijk stonden we, en van was mos wist ik onze bijde wonden dicht te binden. "Sunset, Indy ga weg. De oude Ruan staat hier niet voor je." zei Kian. "Geef ons zoveel tijd als je kan maken. En. En als Ruan weer terug komt zeg hem dat ik hem niet de schuld hiervan geef. En pas op jezelf, Kian." ik keek depanter bezorgd aan en toen liep ik zo snel als ik kon weg van Ruan. Tranen liepen over mijn wangen, en mijn buik stak. Het bos was al rooddoordrengt, ook bij Indy. We moesten snel richting Anoutia. Misschien kregen we daar hulp...

[topic end]