Find friends

Ik had nog niet veel mensen ontmoet. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant was ik er blij mee. Ik had last van woede-uitbarstingen. Dat was niet bepaald leuk. Ik keek even om me heen. Elya vloog vast ergens boven de bomen. Of toch niet. Precies op dat moment kwam ze in een duikvlucht voor me langs. Ik schrok en verloor bijna mijn evenwicht. "Elya!" De witte sneeuwuil vloog laag over de grond en veranderde snel in een witte wolf. Op die manier rende ze sierlijk verder.
Ik keek haar na. Toen ze ergens verderop stopte, versnelde ik mijn pas. Misschien was er iemand. Of niet. Ik kwam bij de witte wolvin. Ze stond bij een heldere rivier. Ik hurkte en maakte een kommetje met mijn handen. Zo schepte ik water naar mijn gezicht. Ik plenste het tegen me aan en was meteen klaarwakker. Daarna dronk ik ook iets uit de heldere rivier. Ik keek naar Elya. Ze was een beetje aan het klooien. Ze liet een beetje water bevriezen en pakte het stuk ijs op. Ze veranderde weer in een uil en vloog omhoog, met het ijs in haar scherpe nagels geklemd. Op ongeveer vijftien meter stopte ze en liet de klomp ijs los. Ze:f dook ze erachteraan en liet het smelten. Na een paar seconden was het water en toen het op de grond terecht kwam hoorde ik een sissend geluid. Ze had het laten koken, denk ik. Triomfantelijk keek de uil me aan. Ik stak mijn arm naar voren en ze landde met een sierlijke beweging. Haar nagels prikten in mijn vel, maar ik was er ondertussen gewend aan geraakt. Ik wachtte tot de sneeuwuil op mijn schouder zat en begon te lopen. Ik besloot dat mijn voeten nodig een koel bad nodig hadden en trok mijn schoenen uit. Het water was ijskoud, logisch, zo midden in de winter. Maar ik kon er tegen.
"Kijk! Wie zijn dat?" voordat ik nog iets kon zeggen vloog Elya van mijn schouder en ging op de twee af. Een meisje met rood-achtige haren en oortjes. Ze zat op een zwart paard. Het meisje was jonger dan mij, ongeveer dertien of veertien, hooguit vijftien. Maar dat laatste denk ik niet. Ik keek naar hoe Elya naast ze vloog en op de grond een stukje verder rende, als witte wolf. Daarna stopte ze en ging voor het paard staan. Ze leek in te schatten hoe de twee waren. Toen knikte ze naar mij. Ik liep door het water tot ik bij ze was, daarna kwam ik op de oever staan. De koude grond zorgde dat ik mijn schoenen weer moest aandoen. "Ik ben Elya en dit is Razzie. Zijn jullie hier bekend? We zijn verdwaald." Ik keek ongelovig naar Elya. "Dat zijn we helemaal niet!" De witte wolvin keek me aan. Toen besefte ik pas dat ze een gesprek wilde aanknopen met deze twee. "Oh sorry. Hay." Ik stak mijn hand uit naar het meisje. Een soort glimlach kwam op mijn gezicht. Over het algemeen kon ik niet zo goed opschieten met andere meisjes, maar misschien viel het deze keer wel mee.